Roel op het Pieterpad: Zesentwintigste etappe, Strabeek

6 juli 2018

Zesentwintigste etappe, Strabeek – Sint Pietersberg

Al vroeg rijden Els, Rebecca in ik van de camping weg om Jasper in Maastricht op te halen. Om half negen komen we bij het startpunt van de laatste etappe in Strabeek aan. Voor de laatste keer de rugzak op mijn rug voor het ultieme doel: de Sint Pietersberg. Zoals we de eerste etappe met z’n drieën zijn gestart, gaan Rebecca, Jasper en ik nu ook weer gedrieën op weg.

Het begin van de laatste etappe

Het is nog vroeg, maar het weer is mooi. Al snel komen we bij het riviertje de Geul aan. Al in 922 wordt ze al Gullo genoemd, in de 15^e eeuw werd het Guel of Goel, tegenwoordig heet ze dus de Geul.

De Geul

Ze ontspringt in België vlak bij Lichtenbusch. Bij Sippenaeken stroomt ze Nederland binnen en bij Voulwames mondt ze uit in de Maas. We volgen haar een kilometer stroomafwaarts voordat we over de Lange Bergweg richting Terblijt wandelen.

Voordat we in Terblijt aankomen wijken we even van ons pad af om een kalksteengroeve te bekijken. Tegen de steile groevewand zien we gemzen aangeplakt liggen. Onvoorstelbaar hoe deze trotse dieren hun lig-plekjes hebben kunnen bereiken. Maar ja, in de Alpen klimmen ze veel hoger langs steilere hellingen.

Als je goed kijkt zie je de gemzen

In Terblijt zien we bij diverse huizen zandzakken bij de gevels liggen. Op 21 mei is na een hevige onweersbui een modderstroom door het dorpje gestroomd waarbij veel schade is aangericht. Gelukkig was er alleen materiële schade.

We passeren Bemelen en komen dan bij Maastricht.

Maastricht

We ontmoeten Els op het Onze Lieve Vrouwenplein waar we bij Charlemange op het terras koffie met Limburgse vlaai hebben gehad. Vanaf daar is Els ook met ons mee gewandeld. Even buiten Maastricht komen we bij het voormalige Fort Sint Pieter aan. Het fort is in 1701 - 1702 bebouwd in opdracht van Daniël Wolff, baron van Dopff gebouwd om de zuidelijke vestingmuren van Maastricht te kunnen beschermen. Het is een vijfhoekige vesting en het werd gebouwd omdat eerder in de jaren zeventig van de voorgaande eeuw de Sint Pietersberg door de Fransen was ingenomen om de vestingmuren vanaf hier te bestoken met kanonnen.

Fort Sint Pieter

Vanuit het fort werd Maastricht vanaf dat moment beschermd tegen aanvallen vanuit het zuiden. Tussen 2011 en 2014 is het fort gerestaureerd. Onze wandeling gaat westelijk langs het fort en we “beklimmen” de Sint Pietersberg, het eind is bijna in zicht. Uiteindelijk komen we bij de mergelgroeve in de Sint Pietersberg aan. Vanuit een “belle vue” kijken we over en in de groeve.

Wat is hier een onvoorstelbare hoeveelheid mergel uit de berg afgegraven. Vanaf 1926 heeft de Eerste Nederlandse Cementindustrie, de ENCI, de berg voor de productie van cement uitgehold. De mergel is een krijtgesteente dat tijdens het Krijt in geheel Nederland en Vlaanderen is afgezet, maar In Zuid-Limburg aan de oppervlakte ligt. Uit de Steentijd zijn hier al groeven bekend waar vuursteen werd gedolven voor het maken van speerpunten en gereedschap. In de Romeinse tijd zijn er al schachten gegraven voor de winning van mergelblokken, bestemd voor de bouw. En nog steeds worden er mergelblokken “gewonnen”. Nog steeds zijn de oude “grotten”, eigenlijk mijngangen, te bezichtigen.

Uitzicht over de groeve van de ENCI

Aan de randen van de mergelgroeve van de ENCI zijn de oude gangen her en der zichtbaar. De groeve heeft een oppervlakte van zo’n 150 hectare, dus anderhalf miljoen vierkante meter en er is tot 900.000 ton mergel per jaar afgegraven.

In 2018 is de ontginning van de Sint Pietersberg voor de winning van mergel definitief stopgezet en wordt de groeve geschikt gemaakt voor nieuwe natuur en recreatie.

Als we denken dat dit uitzichtpunt het einde van onze tocht is, dan hebben we het fout. We moeten nog een halve kilometer doorwandelen.

Tot 2016 bevond het eindpunt van het Pieterpad zich namelijk aan de westkant van de groeve bij de voormalige Franse Batterij vanwaar in vroegere eeuwen de Franse, Spaanse en Staatse legers Maastricht hebben bestookt. Nu bevindt het uitzichtpunt zich aan de noodkant van de groeve. Op 7 oktober 2016 is het spectaculaire eindpunt boven de groeve officieel in gebruik genomen.

Voor ons de voltooiing

Het is een langgerekt balkon dat zich 40 meter boven de groeve uitstrekt en vanwaar je een geweldig uitzicht hebt over de krater die ooit het hart van de Sint Pietersberg was.
Daar moeten we dus zijn en daar ben ik uiteindelijk met Rebecca, Jasper en Els aangekomen op de Sint Pietersberg.

Daarboven, op het “balkon van Zuid-Limburg” weet ik dat mijn belofte, die ik ergens in de jaren negentig van de vorige eeuw op de veranda van het Chalet Bergrust op de Sint Pietersberg onder het genot van een heerlijk glas Belgisch bier heb gedaan, ben nagekomen: IK HEB HET PIETERPAD GELOPEN. Ik heb het gehaald en daar ben ik trots op.

6 juni 2014 - IK HEB HET PIETERPAD GELOPEN - 6 juli 2018

Het eindpunt van het Pieterpad is bereikt.
Ik heb door Groningen, Drenthe, Overijssel, Gelderland, Noord-Brabant en Limburg gewandeld. Over het algemeen heb ik met mooi weer gewandeld, dat is geen toeval, want ik ben een mooi weer wandelaar.
Onderweg ben ik door Wilma, Riky, Jasper, Rebecca en op het laatst ook door Els vergezeld op mijn wandelingen. De meeste etappes heb ik alleen gewandeld, vergezeld met mijn gedachten die ik niet in mijn blog prijs heb gegeven.
Onderweg heb ik zo nu en dan een korter of langer gesprek gevoerd met toevallige passanten. Ik heb Nederland van noord naar zuid gezien, heb de zon zien opkomen of zien opdoemen uit de mist of zien doorbreken uit de wolken.
Logistiek is zo’n Lange Afstandswandeling een drama. Omdat ik het meest in de weekenden heb gewandeld, is het moeilijk om met het openbaar vervoer op een redelijke tijd, lees half negen / negen uur, bij het startpunt van een etappe te komen. Ook bij het vertrek na een etappe vond ik vaak geen aansluiting op bus of trein. Toch heb ik met de bus, de trein, met de auto en met de fiets gereisd om de start van een etappe te bereiken of om na een etappe weer naar huis, naar een B&B of naar een camping te gaan. Ik ben er altijd gekomen.

492 kilometer lijkt een heel eind, maar het heeft mij verbaasd hoe snel je het land van noord naar zuid kunt doorkruisen. Groningen bijvoorbeeld heb ik in drie dagen, in het eerste pinksterweekeind, al achter me gelaten.

Op 6 juni 2014 heb ben ik samen met Rebecca en Jasper aan dit avontuur begonnen, nu, precies 4 jaar en 1 maand later heb ik het samen met Rebecca, Jasper en Els afgesloten.

Was het de moeite waard? Ja, het was zeker de moeite waard.

Mijn volgende uitdaging ligt in de oost – west verbinding. Ik wil van Bad Bentheim dwars door Nederland naar Scheveningen wandelen. Een blog daarvan zullen jullie niet gaan aantreffen. Ik heb deze blog met plezier en met hulp van Wikipedia en Google kunnen schrijven, maar het heeft mij ook veel tijd gekost.

Misschien wandel je een etappe met me mee, misschien kom ik je tegen op een van mijn wandelingen, misschien maak je een praatje met me zonder dat je weet dat ik het ben.

Chalet Bergrust

Rest alleen nog een korte wandeling naar Chalet Bergrust waar uiteindelijk de uitdaging is begonnen. Ik wil daar naar binnen en mijn certificaat ophalen en onder het genot van een goed glas Belgisch bier samen met mijn gezin genieten van het uitzicht over Maastricht en terugdenken aan de wandeluitdaging die precies 4 jaar en één maand begon.