Roel op het Pieterpad: juni 2015

14 juni 2015

Negende etappe, Hardenberg – Ommen

Afgelopen vrijdag kwam tijdens het etentje vanwege de verjaardag van Rebecca de mogelijkheid boven tafel om een Blokker/NS dagkaart van Rebecca over te nemen. Op die manier kon ik zondag voordelig naar Hardenberg en van Hardenberg naar Enschede reizen. Een tweede voordeel was dat Jasper op de zelfde dag nadat ik weer in Enschede ben aangekomen met de zelfde kaart weer naar Maastricht kon reizen. Een win-win situatie dus.

Enfin, zondagmorgen heb ik de vroegst mogelijke trein richting Almelo genomen om daar over te stappen op de trein naar Mariënberg en vervolgens op de trein naar Hardenberg.

Bij het verlaten van het station kom ik in gesprek met Mieke uit Zutphen die ook het Pieterpad loopt. We zijn samen naar het beginpunt gelopen en na ongeveer 1,5 km is zij verder gelopen terwijl ik een steentje uit mijn schoen moest bevrijden.

De etappe Hardenberg Ommen is de laatste etappe door het Vechtdal. En echt een aanrader voor de wandelaar. Na het passeren van de Vecht over de Vechtbrug loopt het Pieterpad langs de Molengoot en de Vecht. In het gedeelte tussen de Europaweg, de Twenteweg en de Vecht heeft de Vecht meer ruimte gekregen om bij hoog water meer water te kunnen bergen en zijn aanpassingen gemaakt voor recreatie en voor de ecologische verbinding. Zo is er onder meer een vistrap gemaakt tussen de Vecht bovenstrooms van de stuw en de Molengoot die benedenstrooms van de stuw in de Vecht uitmondt. Dit gebiedje sluit mooi aan bij de Vechtcorridor noordelijk van Hardenberg.

Op de voorgrond de Molengoot en daarachter de Vecht en Hardenberg

De route gaat verder langs het Hazenbos, een “nieuwbouw” wijk uit de jaren 70 van de vorige eeuw en al snel wandel ik door het Natuurreservaat Rheezermaten. Hier heeft vroeger de Vecht doorheen gemeanderd en het is de bedoeling van het Waterschap om de Vecht door de toevoeging van bochten die eeuwenlang karakteristiek zijn geweest voor de Vecht weer door dit gebied te laten stromen. Nu wordt het landschap nog bepaald door weiden, houtwallen en dode takken van de Vecht, terwijl het Duinroosje hier ook voor komt. Terwijl ik door dit mooie gebied loop begint het zacht te motregenen, maar er valt niet genoeg om nat te worden.

Kikkerpoel in een vroegere tak van de de Vecht

Even later bereik ik Rheeze, een goed bewaard gebleven esdorp met een gave brink. Rheeze bestaat al sinds de vroege middeleeuwen en is sinds 1992 aangemerkt als “beschermd dorpsgezicht”. Heel opvallend zijn de oude boerderijen met strodaken en schuren met siermotieven van gevlochten stro. Ik loop op de brink het Theehuis Rheezer Kamer binnen en ontmoet daar Mieke weer die van een kop koffie zit te genieten. Ik bestel een kop cappuccino met een lekkere brownie.

Theehuis Rheezer Kamer

En we praten met de eigenaresse over de B&B die onlangs in het buitenland op TV is geweest waardoor uit het verre buitenland reserveringen binnenkomen voor de Rheezer Kamer. Na de koffie wandel ik weer verder terwijl Mieke nog een tweede kop koffie neemt.

Even buiten het dorp loop ik de Boswachterij Hardenberg in en de motregen stopt al snel.

Ooit, in de 19^e eeuw, beschreef W.C.H. Staring dit gebied als “eene onafgebrokene woestenij”. Door overbegrazing van de heidevelden is deze woestenij veranderd in zandverstuivingen met windduinen. Vanwege de al eerder besproken werkeloosheid rond 1930 is ook dit gebied door de inzet van werkelozen tot ontginningsbossen verworden. Her en der zijn in de bossen nog zandverstuivingen en heidevelden te vinden. Op een gegeven moment zie ik op ongeveer 5 meter afstand een ree in het bos staan. De ree kijkt mij aan, ik kijk de ree aan en dan pak ik mijn fototoestel. Op het moment dat ik het toestel aanzet neemt de ree de benen en loop ik een mooie foto mis.

Op het YouTube filmpje van Nico Arkes zie je zo’n beetje wat ik ook heb gezien.

Op de grens van Hardenberg met Ommen gaat het betonnen fietspad naast de zandweg over in een gravel fietspad.

Het betonnen fietspad

Als ik het bos uit kom staat er bij een picknicktafel een koelbox met toetjes, blokjes kaas en frisdrank aangeboden door een boer vlak bij. Ik heb yoghurt met boomgaardfruit genomen. Een lekkere, onverwachte verfrissing.

Een lekkere, onverwachte verfrissing

Terwijl ik zit te genieten komt er een ouder echtpaar bij de tafel die de tafel en de directe omgeving gingen inspecteren. Ze zeiden niets, dus toch maar even gevraagd wat ze aan het doen waren. Geocaching zei de vrouw. Toen zag ik ook dat de dikke telefoon type koelkast een GPS ontvanger was. Ze konden de schat bij de tafel maar niet vinden, zelfs in de koelbox niet. Ik zag aan de weidepaal naast de tafel een drinkbak voor koeien waar een slang met een stalen stop uit hing. Ik draai de stop er uit en zie een plastic prop zitten. Daarin bleek dus een logboekje te zitten. Ik had de schat gevonden. Even later kom ik bij de Stuw bij Junne.

In de gekanaliseerde Vecht is bij Junne een stuw gemaakt waardoor stroomopwaarts geen doorgaande scheepvaart meer mogelijk is. Omdat de Vecht de functie van ecologische verbindingszone vervult is naast de stuw een vistrap aangelegd.

Vistrap bij de stuw bij Junne

De Buurtschap Junne is al zeer oud en licht in een bocht van de Vecht. De gronden waren achtereenvolgens eigendom van de familie Lüps en de baron M. Bentinck tot Bruckhorst uit Beerze. In 1938 is het landgoed in handen gekomen van verzekeringsmij. Amstelven, tegenwoordig Delta Lloyd. Via voormalige productiebossen en over vroegere, maar nu begroeide stuifduinen kom ik langs een dode arm van de Vecht en kruis daarna de spoorlijn Ommen – Mariënberg. Als ik het bos uit kom kruis ik opnieuw de spoorlijn en moet dan over het fietspad langs de Beerzerweg verder naar Ommen waar ik het eindpunt van de route bij hotel de Zon bereik.